Η γυναίκα στο διπλανό κρεβάτι πανηγυρίζει για τη γέννησή του μωρού της. Εσύ συντρίβεσαι, δεν έχεις το δικό σου μωρό στην αγκαλιά, αγωνιάς γιατί δεν ξέρεις εάν και πώς θα επιβιώσει. Επιστρέφεις σπίτι και δεν παίρνεις μαζί σου το δώρο του πελαργού, δεν είσαι σίγουρη για την επόμενη μέρα.
Χτυπάς τις πόρτες της Εντατικής και των γιατρών, για την γνώμη, για μια δεύτερη γνώμη, ίσως ακόμη και τη δέκατη.
Το μωρό σου γεννήθηκε πρόωρο. Προσπαθείς να το αποδεχθείς από την αρχή, αλλά δυσκολεύεσαι πολύ. «Γιατί σε μένα;» διερωτάσαι. Φεύγεις από το Μακάρειο Νοσοκομείο στη Λευκωσία, και αφήνεις το μωρό σου στα χέρια των νοσηλευτών και νοσηλευτριών της Μονάδας Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών. Είσαι ήσυχη ότι το φροντίζουν καλά, όσο καλύτερα μπορούν. Ξέρεις πως γιατροί και νοσηλευτές δίνουν τον δικό τους αγώνα για να κρατήσουν αυτά τα μωρά στη ζωή. Εξήντα και τόσα μωρά βρίσκονται αυτό το Σαββατοκύριακο στη Μονάδα.
Οι εργαζόμενοι στη Μονάδα είναι ήρωες. Παίρνουν δύναμη από τα μωρά τους. Ξέρουν πως πρέπει να τα φροντίσουν, είναι οι μαμάδες και οι πατεράδες, τις πρώτες μέρες της γέννησής τους.
Εσύ μπορεί να είσαι η μάνα ή ο πατέρας του, βουλιάζεις στον πόνο και στη δυστυχία, και περιμένεις να πάρεις το μωρό στο σπίτι σου. Να πληροφορηθείς πως το μωρό σου αναπνέει χωρίς μηχανική υποστήριξη, και ότι πάει καλά.
Οι νοσηλευτές της Μονάδας ανησυχούν κάθε στιγμή για το κάθε μωρό που έχουν υπό την ευθύνη τους. Οι γιατροί δίνουν τη μάχη για να το κρατήσουν στη ζωή. Δεν είναι θεοί!
Κι όμως η Πολιτεία δεν ακούει. Κωφεύει για τις ζωές, κωφεύει για τους πραγματικούς της ήρωες. Γιατί ένα πρόωρο μωρό είναι ένας μεγάλος ήρωας. Ο μεγαλύτερος ήρωας!
Εξήντα και τόσα μωρά και πάλι στοιβάζονται στη Μονάδα.
Πού βρίσκεται η Πολιτεία; Πού είναι το κράτος;
Ο Υπουργός Υγείας Δρ Γεώργιος Παμπορίδης μιλά κάθε μέρα για ποιοτική φροντίδα υγείας, για αναβάθμιση της ποιότητας υγείας. Κι όμως εδώ μιλάμε για μια μάχη, τη μεγάλη μάχη, για να κρατηθεί το νεογνό στη ζωή, να μπορέσει να ζήσει, να επιβιώσει.
Όλα θυσιάζονται στον βωμό της δήθεν λιτότητας. Στην πολιτική του Υπουργού Οικονομικών Χάρη Γεωργιάδη, που βλέπει μόνο αριθμούς, συν και πλην.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι άχρηστοι! Ναι, έτσι τους παρουσιάζουν! Οι νοσηλευτές δεν δικαιούνται πανεπιστημιακή κλίμακα. «Σιγά που θα δώσουμε κλίμακα πανεπιστημίου στους νοσηλευτές!» Είναι κατώτεροι! Έτσι θέλουν να τους πλασάρουν. Για τους δικούς τους λόγους.
Ίσως και να μην πέρασαν ποτέ από τη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Νεογνών, ίσως και να μην έχουν δει τον χάρο κατάματα, το προσωπικό να εξουθενώνεται, να φτάνει στα όριά του αλλά να συνεχίζει γιατί το επιβάλλει το καθήκον.
Λένε πως ο Πρόεδρος Αναστασιάδης παίρνει τον έλεγχο στα χέρια του τον έλεγχο της εσωτερικής διακυβέρνησής του. Ίσως όμως τα δικά του εγγόνια να μην ήταν πρόωρα. Πιθανόν και να μην ξέρει τι σημαίνει προωρότητα.
Γιατί πέραν από τα ευχολόγια και τα λόγια τα μεγάλα χρειάζονται έργα. Και εδώ στη Μονάδα τα έργα επιτελούνται μόνο επειδή υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με ψυχή.
Η γέννηση ενός πρόωρου μωρού είναι τραύμα. Μόνο για αυτό τον λόγο η Πολιτεία οφείλει να ανοίξει τα μάτια και τα αυτιά και να δώσει αναπνοές ζωής στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Νεογνών. Το δικαιούται!
Από τη συντακτική ομάδα
